Όσο περιμένεις από τους άλλους, χάνεις εσένα
Πρόσεξε. Είναι όμορφο πράγμα και ιδιαιτέρως γοητευτικό να έχεις προσδοκίες από τους ανθρώπους σου. Μιλάω για τους ανθρώπους που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, τους δικούς σου ανθρώπους, ή ιδανικά για τον «έναν», ή τη «μία».
Οι προσδοκίες κινητοποιούν κι εσένα ακόμα, σε κρατούν διαρκώς σε μια γλυκιά τσίτα και βάζουν στον πάγο τις όποιες αμφιβολίες. Οι προσδοκίες, φανερώνουν «θέλω» και τα «θέλω» πηγάζουν μέσα από ισχυρές επιθυμίες, ικανές να σου αλλάξουν οπτική και τελικά ζωή. Δεν αναφέρομαι στις προσδοκίες λοιπόν…
Αναφέρομαι στις καταστάσεις αυτές του «περίμενε», τις τοξικές καταστάσεις που ορισμένες φορές κλινόμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι. Αυτήν τη μαρτυρική αναμονή που διαταράσσει τη ψυχική ηρεμία μας και κάνει το μυαλό ένα κυριολεκτικό μπλέντερ.
Αναφέρομαι σε αυτές τις συνθήκες βασανιστήρια που ασυνείδητα όλοι μας σχεδόν έχουμε βαθιά ριζωμένη την πεποίθηση ότι «δεν περνάει απ’ το χέρι μου αυτό, άρα περιμένω, άρα υπομένω, άρα πονάω, άρα εξακολουθητικά τραυματίζομαι, άρα βράζω». Και βράζουμε!
Βράζουμε και χάνουμε εμάς. Τα σενάρια στο μυαλό μας κάνουν παρέλαση, οι αμφιβολίες μας τρώνε το είναι, την ώρα που το «εγώ» μας βουλιάζει και ταυτόχρονα δικαιολογεί διαρκώς αυτούς τους άλλους. Οι συναισθηματικοί και οι αισθηματίες της υπόθεσης, καταλαβαίνουν ακριβώς σε τι αναφέρομαι.
Τρέμουμε την ήττα, φοβόμαστε το χαστούκι που ονομάζεται «απόρριψη» γνωστό ανά τον κόσμο και χαωνόμαστε σε υποθέσεις επι υποθέσεων, που μαντέψτε! Δε μας προσφέρουν τίποτα, απεναντίας μέρα με τη μέρα είναι ικανές να μας τρελάνουν…
Και φυσικά όλο αυτό που περιγράφω είναι μια πλάνη. Ένα παιχνίδι του μυαλού που κινητοποιεί ο φόβος, ο πιο ισχυρός αντίπαλος της ζωής… Φυσικά και υπάρχουν καταστάσεις που δεν περνάνε απόλυτα απ’ το χέρι μας, αυτό όμως δε σημαίνει πως «πρέπει» να είμαστε παθητικοί. Υπάρχουν κι άλλες επιλογές.
Αν κάτι «πρέπει» και οφείλουμε σε εμάς, είναι να αξιολογούμε τις καταστάσεις με επίγνωση όσο μπορούμε και στο φινάλε, όχι να τις περνάμε όσο πιο ανώδυνα γίνεται –και ο πόνος μέσα στο πρόγραμμα είναι άλλωστε-, αλλά να αντιλαμβανόμαστε το «γιατί» πίσω από αυτές και που και που να κάνουμε μια ουσιαστική ερώτηση στον εαυτό μας «Από το ένα έως το δέκα κατά πόσο αξίζω αυτό που ζω;»
Όχι, δεν είμαστε ψόφια ψάρια να μας πηγαίνει το κύμα όπου θέλει αυτό. Όχι, δεν είμαστε καρέκλες σινεμά που αφήνουν κάποιοι τις ζακετούλες τους στο διάλειμμα για να μην τις πιάσει κανείς άλλος. Όχι, δεν είμαστε δεδομένοι και ναι, έχουμε τη δύναμη να επιλέξουμε το «Όχι» σε όλα αυτά που σίγουρα δε μας αξίζουν, πόσο μάλλον αν μας έφτασαν σε σημείο να μας χάσουμε…
