Ότι μου δώσεις, αυτό θα πάρεις!
Από την ώρα που γεννιόμαστε ως και την ώρα που πεθαίνουμε, δίνουμε και παίρνουμε. Υλικά και άυλα πράγματα. Κυρίως, όμως, άυλα. Και με αυτό, εννοούνται τα συναισθήματα, οι πράξεις, οι σκέψεις, η ενέργεια.
Σαφέστατα και υπάρχουν και τα υλικά αγαθά και πράγματα, όπως τα χρήματα. Όμως, κι αυτά ενέργεια είναι, εν τέλει.
Μεγαλώνουμε σε μία καθαρά δυτική και παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, η οποία πρεσβεύει συγκεκριμένες αξίες, βασισμένες στη λεγόμενη “ηθική” και παρά τις θρησκευτικές επιρροές περί μοιράσματος, αγάπης, αλληλεγγύης κι ούτω καθεξής, στην πράξη, αυτό που γίνεται φανερό είναι ότι, κι αυτοί που τα προωθούν δεν τα πιστεύουν, δεν τα ακολουθούν, δεν τα πράττουν. Το κλασσικό “διπλό μήνυμα”.
Μαθαίνουμε ότι το να δίνουμε με ευκολία αποτελεί αδυναμία, ότι θα είμαστε χαμένοι ή ότι θα καταλήξουμε “στον άσσο”. Και ίσως να γίνει έτσι. Ίσως κι όχι. Και τι σημαίνει για τον καθένα “ο άσσος”; Αναρωτηθήκαμε ποτέ; Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος κι ότι, για να μπορούμε να βοηθάμε και να είμαστε αποτελεσματικοί με τους άλλους, οφείλουμε να το κάνουμε πρώτα στον εαυτό μας. Το γνωστό “αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν”.
Αν το δούμε από μία άλλη οπτική, ωστόσο, το να δίνουμε κάτι σε κάποιον -ό,τι κι αν είναι αυτό, αρκεί να τον ωφελεί- αποτελεί μία πράξη που, πρώτα από όλα, ωφελεί εμάς. Γιατί, όσο κι αν δεν το συνειδητοποιούμε, αυτό το κάνουμε γιατί εμείς το σκεφτήκαμε, εμείς το επιθυμήσαμε, εμείς το πράξαμε. Άρα, εμείς ευχαριστιόμαστε πρώτα από όλους, ακόμα κι από αυτόν που ωφελείται.
Η ουσία είναι, όμως, πως ό,τι δίνεις παίρνεις. Έτσι είναι. Όλα είναι ένας όμορφος κύκλος. Η ίδια η ζωή είναι ένας πανέμορφος κύκλος. Ένας κύκλος με χρώματα, με άλλα σχήματα στο εσωτερικό του, με εμπειρίες, με συναισθήματα. Συνεπώς, ποτέ δεν παίρνουμε κάτι που δε ζητήσαμε και που δε δώσαμε.
“Ζήτα και θα πάρεις” αλλά και “δώσε και θα πάρεις”. Ό,τι ζητήσεις, θα το λάβεις στη βάση όσων έδωσες. Κι αν το σκεφτούμε λίγο πιο βαθιά, πάντα αυτό που ζητάμε μοιάζει με αυτό που δίνουμε. Ακόμα κι αν, επιφανειακά, δε φαίνεται να συνάδει, σίγουρα θα υπάρχουν δεσμοί με αυτό.
Ο άνθρωπος που δε δίνει χρήματα γιατί φοβάται ότι θα φτωχύνει, θα ζητά χρήματα και θα λαβαίνει χρήματα. Κι αυτό μόνο. Ούτε αγάπη αληθινή, ούτε κάποιο ξεχωριστό συναίσθημα, κάτι που να τον συναρπάσει. Μόνο χρήματα. Δηλαδή, μόνο αυτό που τον αποκλείει από την αντικειμενική πραγματικότητα, από την αληθινή ζωή, από την πραγματική ανθρώπινη διάδραση και διαντίδραση. Θα ζητάει απομόνωση και θα λαμβάνει απομόνωση.
Το ίδιο ισχύει και για όλα τα άλλα στη ζωή μας. Μη φοβάστε να δώσετε, αλλά μη φοβάστε και να ζητήσετε! Ο καθένας μας έχει το δικαίωμα και την αξίωση να τα κάνει αμφότερα. Ας αφεθούμε κι ας ζήσουμε πόσο όμορφο είναι να δίνουμε χωρίς τύψεις, ενοχές κι ανησυχία ότι θα λείψει από μας κι ας ζητάμε όσα πραγματικά έχουμε ανάγκη για μία ποιοτική ζωή. Για το ευ ζην μας. Όχι περίσσια πράγματα, γιατί τότε πάμε αλλού.
Ας δώσουμε αγάπη, και θα τη λάβουμε πίσω, αφού σίγουρα θα τη ζητάμε! Ας ομορφύνουμε τις δονήσεις μας, τις δονήσεις που εκπέμπουμε στον κόσμο, και τότε θα ομορφύνουν και οι δονήσεις που λαμβάνουμε εμείς από αυτόν.
Ας αγαπήσουμε. Εμάς, τους άλλους, το όλον. Ας αφεθούμε στην ελευθερία της ύπαρξης μας, που υπάρχει από την ώρα που γεννιόμαστε. Είμαστε ελεύθεροι.
Ελένα Ζαφειροπούλου
