Χόρχε Μπουκάι: Μια άσκηση για το πώς να αφήνουμε να μας οδηγεί...
Φαντάσου πως μπαίνεις από ένα μονοπάτι σ΄ένα δάσος σκιερό. Φτάνεις σε ένα ξέφωτο κι εκεί βλέπεις ένα κύκλο από πέτρες. Το φως του ήλιου φωτίζει εκείνο το σημείο. Κάθεσαι κάτω. Εκπνέεις βαθιά και, όταν ο αέρας ξαναμπαίνει μέσα σου, σχηματίζεις σιωπηλά μια ερώτηση που έχει για σένα μεγάλη σημασία τη δεδομένη στιγμή.
Μετά, περίμενε. Περίμενε να ακούσεις μια απάντηση ή και πάνω από μία. Αν εμφανιστεί κάποιος στη φαντασία σου, μη χάνεις τον καιρό σου προσπαθώντας να τον αναγνωρίσεις, μη σκέφτεσαι, νιώσε την παρουσία του και χαλάρωσε. Μη φοβάσαι. Δεν έχει σημασία αν είναι γνωστός σου ή άγνωστος. Έχει έρθει για να σε βοηθήσει. Μικρός ή μεγάλος, άντρας ή γυναίκα, καλωσόρισέ τον και επανέλαβε και σ΄αυτόν την ερώτηση. Άκου την απάντησή του. Ή τις απαντήσεις του. Μείνε σιωπηλός και ήρεμος για λίγα λεπτά.
Μετά… ξαναγύρισε στο παρόν από τον ίδιο δρόμο που πήρες για να φτάσεις εδώ.
Ο Πορτογάλος νευρολόγος Αντόνιο Δαμάσιο, ο πραγματικός δημιουργός της έννοιας της Συναισθηματικής Νοημοσύνης, υποστηρίζει (σαν να προσυπογράφει το νόημα αυτής της άσκησης) ότι τα συναισθήματα μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικά από τη νοημοσύνη την ώρα της λήψης των αποφάσεων. Μπροστά σε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα πρέπει να δώσουμε μια απάντηση και να πράξουμε αναλόγως. Πρέπει να ασχοληθούμε μάλλον, παρά να απασχοληθούμε.
Η ανησυχία παρουσιάζεται σαν ένας τρόπος να στριφογυρίζουμε αναζητώντας λύση, ενώ στην πραγματικότητα είναι η έκφραση μιας σύγκρουσης ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημά μας, που ψάχνουν να βρουν ποια λύση είναι η καταλληλότερη. Αφού αποφάσισες να εξερευνήσεις την πνευματικότητά σου, δεν θα ήταν κακό να αρχίσεις να αφιερώνεις κάθε μέρα λίγο χρόνο στην επίκληση των λιγότερων λογικών πλευρών σου (οι περισσότερο λογικές θα έρθουν σ΄εσένα ακόμη κι αν δεν τις καλέσεις). Πλούτισε, λοιπόν, το πνεύμα σου, ευνόησε το συναίσθημά σου κι άσε να σε οδηγήσει λίγο περισσότερο η διαίσθησή σου.
Έχουν ασχοληθεί πολλοί με την περιγραφή μεθόδων διέγερσης των εγκεφαλικών ζωνών που συσσωρεύουν την ουσία των διαισθητικών και προφητικών ικανοτήτων μας. Κάποιες μέθοδοι μπορεί να έχουν χαρακτηριστικά πραγματικότητας, άλλες αγγίζουν τη φαντασίωση, και κάποιες, τέλος, ειλικρινά μου φαίνονται σκέτο παραλήρημα.
Το δίχως άλλο, θα μας ήταν πολύ χρήσιμο να μάθουμε να αφουγκραζόμαστε τις εσωτερικές μας αφυπνίσεις, όπως το να μάθουμε να σκεφτόμαστε με εικόνες και όχι μόνο με λέξεις. Επίσης, θα μπορούσαμε να δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στη γλώσσα του σώματός μας (τι να θέλει άραγε να μας πει μ΄εκείνον τον πόνο ή μ΄αυτό το αίσθημα ευεξίας;)
Ο κόσμος των αισθήσεων θα φαινόταν πολύ πιο διεγερτικός αν αφιερώναμε περισσότερο χρόνο για να συλλάβουμε ό,τι μας δείχνει το περιβάλλον, κοιτάζοντας τα πάντα με ενδιαφέρον και προσοχή, χωρίς κριτική ή παράπονα, και – όπως λέγαμε πριν – χωρίς να επιδιδόμαστε σε μια προσπάθεια ολοκληρωτικού ελέγχου. Η ρουτίνα, όπως το λέει και το όνομά της (ruta =δρόμος), μας υποχρεώνει να κάνουμε πάντα την ίδια διαδρομή, κι αυτό έρχεται σε αντίθεση με την ικανότητά μας να ανακαλύψουμε κάτι νέο.
Γι΄αυτό, όταν οι ασθενείς μου παραπονούνταν πως ένιωθαν κολλημένοι σε μια κατάσταση, συνήθιζα να τους λέω να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό: «Για μια μέρα άλλαξε συνήθειες… πήγαινε μια βόλτα… πάρε τηλέφωνο κάποιον που έχεις καιρό να δεις… δοκίμασε ένα φαγητό που δεν έχεις ξαναφάει… δώσε στην αντίληψή σου μια ευκαιρία». Είναι παραπάνω από προφανές ότι αν πατάς μόνο πάνω στα χνάρια σου, θα καταλήγεις πάντα στον ίδιο προορισμό.
«Ο δρόμος της πνευματικότητας» Χόρχε Μπουκάι εκδόσεις Όπερα
