Μέσα σε καλούπια, δεν έζησε κανείς!
Κάνεις άραγε ποτέ αυτό που πραγματικά θέλεις; Εντάξει μη σκας, όλοι λίγο πολύ παίρνουμε χρόνο πριν δώσουμε την απάντηση στον εαυτό μας. Τυχαίνει κάποιες φορές και ενθουσιάζεσαι με ανθρώπους και καταστάσεις και ενώ θες να δώσεις το εκατό τοις εκατό του εαυτού σου και να πέσεις με τα μούτρα, υπάρχει κάτι που σε κρατάει. Σε κρατάει πίσω και ταυτόχρονα μακριά από αυτό που θες να ζήσεις. Τις περισσότερες φορές δε αυτό γίνεται υποσυνείδητα. Σκέφτηκες ποτέ τι φταίει; Τι είναι αυτό που σου στερεί τη δοκιμή σε κάτι καινούριο;
Εντάξει είναι εύκολο να καταλάβεις ότι αυτό που κάνεις είναι άμυνα. Ως λάτρης όμως των αθλημάτων μπορώ να σου πω ότι μόνο με άμυνα, δεν σκόραρε ποτέ κανείς! Εννοώ, ότι συνηθίζουμε να κρατάμε πάντα μία πισινή, επειδή κάποτε ναι δοθήκαμε ολοκληρωτικά και όχι μόνο αυτό μας έριξε… πέσαμε και φάγαμε τα μούτρα μας. Και ξέρω πολύ καλά ότι οι πληγές απ΄ τα χτυπήματα που αποκτάς όταν κάτι σε ρίχνει, πονάνε. Οι πληγές όμως δεν κλείνουν όταν τις σκαλίζεις, κλείνουν μόνο όταν δώσεις χρόνο να επουλωθούν.
Φυσικά και πρέπει να κρατάς μία πισινή. Δεν είναι όλοι άγγελοι. Αλλά σίγουρα δεν είναι και όλοι διάβολοι, όπως εσύ τους βλέπεις. Είναι πολύ λεπτό το σκοινί ανάμεσα στο «κρατάω μια πισινή, επειδή έχω περάσει πολλά» και στο «είμαι καχύποπτος με ό,τι και όποιον εμφανιστεί στη ζωή μου». Στην πρώτη περίπτωση απλά προσέχεις και παρατηρείς αρχικά κινήσεις και συμπεριφορές ενώ στη δεύτερη τα θεωρείς όλα ψεύτικα και περιμένεις το πρώτο λάθος του άλλου για να πεις «το ξερα!». Τίποτα δεν ξέρεις εξ αρχής. Και όσο φοβάσαι, δε θα μάθεις και ποτέ. Όλοι φοβόμαστε, το θέμα είναι να κάνεις προσπάθειες πρώτα για σένα τον ίδιο και μετά για όποιον έχεις απέναντί σου, να το ξεπεράσεις.
Βλέπεις, χάνεις πολλά πράγματα που με άλλη «τακτική» θα μπορούσαν να σου αλλάξουν τη ζωή. Ξέρω, θα πεις «στα λόγια όλα εύκολα είναι». Δε σου υπόσχομαι νεράιδες, δράκους και παραμύθια. Σου υπόσχομαι όμως μία κερδισμένη μάχη με τον εαυτό σου. Και άντε δεν το κάνεις τώρα, δεν το κάνεις σε δύο μήνες, δεν το κάνεις σε πέντε χρόνια, πότε θα το κάνεις; Θα ζεις μία ζωή με απωθημένα, που μόνος σου προκάλεσες;
Ξεχνάμε πόσο μικρή είναι η ζωή μας (όσο κοινότυπο και αν ακούγεται), ξεχνάμε ότι οι στιγμές μας καθορίζουν το τι είμαστε αλλά θυμόμαστε πάντα να κρατάμε τον εαυτό μας κλεισμένο σε ένα καλούπι μην τυχόν και ξαναπληγωθεί. Στα καλούπια όμως δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Άσε τις αμφιβολίες και πήγαινε δίπλα σε ότι σε καλεί χωρίς μα..μου…
Η ζωή σου είναι μπροστά, όχι πίσω. Τι φοβάσαι; Ας ξαναφάς τα μούτρα σου. Δεν είσαι από ζάχαρη. Και μη μου πεις «δεν αντέχω άλλο πόνο» γιατί πονάς εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου, για να μην προλάβουν να το κάνουν οι άλλοι. Πήγαινε κι ας σου βγει και σε κακό!
